Sigurbjörg Þrastardóttir er margverðlaunað ljóðskáld og rithöfundur sem nýlega gaf út skáldsöguna Stekk. Stekk fjallar um Alexöndru Flask sem íhugar að stökkva fram af svölum litlu íbúðarinnar sem hún leigir í Barselónu. Þrátt fyrir hitabylgju í borginni er þrálátt kul í hjartanu – harmi blandin sektarkennd – og ekki bætir úr skák að hömlulaust ástarlíf annarra gegnsýrir hversdaginn. Sigurbjörg lumar á nokkrum skemmtilegum ferðasögum sem hún deilir hér með lesendum Túrista.
Fyrsta ferðalagið til útlanda:
Fyrstu utanlandsferðinni minni – til Ibiza – er erfitt að gleyma, þótt ég hafi bara verið fimm ára. Þar lenti ég nefnilega í töluverðum háska eftir óvænt áhættuatriði sem ég framkvæmdi á hótelherberginu. Við vorum ekki búin að vera nema tvo eða þrjá daga á vettvangi og vorum á leið í sund í fyrsta sinn, fjölskyldan, þegar ég hljóp á töluverðri ferð í gegnum svaladyrnar sem voru úr gleri. Ég hafði ekki gert mér grein fyrir því að þær voru lokaðar, og þar sem ég var á sundbol einum fata skarst ég hressilega hér og þar um líkamann og mátti hvorki fara í sjóinn né sundlaugina það sem eftir var þriggja vikna dvalarinnar. Það reyndi dálítið á fimm ára þolrif.
Það sem ég geri til að láta tímann líða hraðar í flugvélinni:
Helst vil ég að tíminn líði hægar í flugvélum, því það geta verið þægilegustu staðir heims (ef hitastigið er rétt, sessunautar rólegir og flugliðarnir ekki mikið að æpa í tilkynningakerfið). Þá er frábært að lesa, skrifa, hugsa eða klessa nefið að rúðunni. Svo á ég mér alltaf eitthvert uppáhaldsdót um borð, einu sinni voru það blautu ilmklútarnir, því næst íslensku smjörstykkin sem ég kláraði alltaf í snatri ef ég hafði verið lengi erlendis. Um þessar mundir eru það öryggisbúnaðarkortin.
Best heppnaða utanlandsferðin:
Þær skipta tugum, ég hef líklega farið hátt í hundrað sinnum til útlanda á ævinni og nánast aldrei lent í ómögulegri ferð. Draumkenndasta ferðin var í fyrrasumar þegar ég vaknaði upp í Kólumbíu á stærstu ljóðahátíð sem ég hef tekið þátt í – og framandleikinn var slíkur að ég kunni ekki að nefna einn einasta ávöxt á morgunverðarhlaðborðinu. Lengsta vel heppnaða ferðin er árið sem ég dvaldi á Ítalíu og græddi bæði tungumál og stórfjölskyldu – og merkilegasta ferðin var líklega til Serbíu og Króatíu þar sem ég gekk í fóstbræðralag með nokkrum jafnöldrum mínum í rithöfundastétt sem ólust upp í stríðinu á Balkanskaga.
Tek alltaf með í fríið:
Þvottaklemmur, ullarsokka, verkjatöflur, strigaskó, kodda, eldspýtur, bók og hárnæringu sem ég óttast að fáist hvergi. Annars finnst mér ég satt að segja aldrei fara í frí, ég á oftast eitthvert erindi.
Vandræðalegasta uppákoman í útlöndum:
Hér væri líklega úr ýmsu að velja, ef maður væri ekki búinn að grafa það í gleymskunnar dys. En það eru ekki mörg ár síðan ég sat hágrátandi á Kastrup-flugvelli og harðneitaði að ganga um borð í vélina heim. Ég var með grimma kinnholu- og ennisholusýkingu og hafði þegar flogið tvo leggi þann daginn, með þeim skerandi sársauka sem fylgir flugtaki og lendingu í slíku ástandi. Sá alls ekki fram á að geta meir og öðlaðist í þessari ferð fullan skilning á sárum gráti kornabarna í flugvélum, sem eru kannski kvefuð eða illa fyrirkölluð og geta ekki lýst því hvernig þeim líður.
Besti maturinn sem ég hef smakkað á ferðalagi:
Peking-öndin í Peking var ótrúleg, sem er í raun ekki sjálfgefið, enda eru franskar í Frakklandi ekkert endilega spes, eða hamborgarar í Hamborg. Oftast er þetta tómur misskilningur, þetta með nafngiftir rétta, en Kínverjarnir stóðu sig furðulega vel. Þeir klikkuðu ekki einu sinni á kínakálinu.
Uppáhalds staðurinn í útlöndum:
Tilteknar svalir í Barcelona, tiltekið kaffihús í Berlín, tiltekin gata í Buenos Aires og tiltekið torg í Bologna. Um suma af þessum stöðum hef ég skrifað, ýmist nokkur orð eða heilu kaflana. Ætli væri ekki hægt að gera úr þessu ferðagetraun?
Það sem er mikilvægast á hótelherberginu:
Að loftkælingin sé með slökkvara sem hægt er að finna.
Draumafríið:
Mér var nýlega gefin ljósmynd af stúlku í hengirúmi á fagurri strönd og í myndatextanum stóð að hún væri af mér. Þar liggur svarið.
