Vilborg Davíðsdóttir hefur farið víða í tengslum við ritstörfin og hefur þurft að grípa til örþrifaráða til að láta ferðaplönin ganga upp. Hún sendi nýverið frá sér bókina Vígroða þar sem umfjöllunarefnið er Auður djúpúðga og sögusviðið Bretlandseyjar norðanverðar.
Fyrsta ferðalagið til útlanda:
Ég var á fjórtánda árinu þegar ég fór fyrst til útlanda, í fylgd með foreldrum mínum. Við fórum til Miami Beach í Florida sem þá var vinsæll áfangastaður Íslendinga í leit að sólskini. Heimleiðin var eftirminnileg því þá höfðum við viðkomu í Freeport á Bahamas-eyjum. Lent var í miklu þrumuveðri og eldingarnar lýstu upp flugvélina. Þar dvöldum við einn dag en fórum svo heim í gegnum Luxemburg. Þvílíkt ævintýri!
Það sem ég geri til að láta tímann líða hraðar í flugvélinni:
Ég hef alltaf með mér góða bók og nýt þess að hafa frið til að lesa.
Best heppnaða utanlandsferðin:
Þær hafa allar verið góðar, sérstaklega ferðir mínar um Skotland, Suðureyjar, Orkneyjar, Hjaltland og Írland í tengslum við skrifin um líf Auðar djúpúðgu. Sú eftirminnilegasta er þó líklega ferð mín til Grænlands aldamótaárið 2000, þegar ég var að undirbúa skrif á skáldsögunni Hrafninn. Þá ferðaðist ég um slóðir norrænna manna á vesturströndinni og skoðaði rústir og kirkjugarð frá miðöldum. Fáum árum seinna fór ég um norðurhluta landsins og gekk um óbyggðir við Diskóflóa. Það var ógleymanleg lífsreynsla.
Tek alltaf með í fríið:
Góða gormastílabók til að skrifa í ferðadagbók sem ég myndskreyti jafnóðum með póstkortum frá hverjum stað.
Vandræðalegasta uppákoman í útlöndum:
Þegar ég fór til Julianehab (Qaqortoq) á Grænlandi árið 2000 ætlaði ég að bóka bátsferð í Hvalseyjarfjörð til að skoða þar stærstu miðaldarúst landsins, steinkirkju sem byggð var í kringum árið 1400 og mig hafði lengi dreymt um að sjá. Sama dag kom þangað risastórt skemmtiferðaskip og á augabragði voru allar fleytur bæjarins bókaðar undir bandaríska ellilífeyrisþega sem vildu sjá kirkjuna. Mér tókst þá að ráða mig í hvelli sem leiðsögukonu á einn bátanna og hélt langa tölu yfir þeim amerísku um sögu Grænlands og norrænar byggð þar til forna. Þeir spurðu margs en ég varð kjaftstopp þegar einn þeirra vildi endilega vita hversu lengi ég hefði starfað sem leiðsögumaður á Grænlandi. Gat samt ekki logið og svaraði á endanum sannleikanum samkvæmt, rjóð í vöngum, eftir að hafa litið á klukkuna: ,,That would be … a couple of hours now, sir.“
Besti maturinn sem ég hef smakkað á ferðalagi:
Get ekki gert upp á milli skelfiskveislu í Nice í Frakklandi og hreindýrasteikur á veitingahúsi Íslendingsins Eddu Lyberth í Qaqortoq, nú ferðamálastjóra þar.
Uppáhalds staðurinn í útlöndum:
Því er fljótsvarað: Edinborg í Skotlandi. Ég bjó þar með fjölskylduna frá 2005 til 2007 og þangað er alltaf jafn yndislegt að koma.
Það sem er mikilvægast á hótelherberginu:
Gott rúm og heitt vatn.
Draumafríið:
Einmitt á þessari stundu langar mig mest að eiga frí heima hjá mér, í faðmi fjölskyldunnar, með slökkt á öllum samskiptamiðlum og tækjum. En ef mér áskotnaðist óvænt flugmiði til útlanda þá myndi ég vilja fljúga til York á Norður-Englandi með mínum heittelskaða og dvelja þar á litlu gistiheimili í gamla bænum nálægt Micklegate, þar sem þúsund ára borgarveggir sjást út um glugga og aldagömul húsin halla sér í mót hvert öðru yfir þröngar, hellusteinslagðar göturnar.
